درام‌های او را می‌توان از آثار رئالیستی و ناتورالیستی تا آثار اکسپرسیونیستی طبقه‌بندی کرد و آنچه را که جوهره تئاتر مدرن در قرن بیستم است در آثار وی باز شناخت و نوید طلیعه بسیاری از سبک‌ها را در آثار وی دید.

از جمله این آثار که در زمان خلقش یعنی سال‌1888 اثری پیشرو به شمار می‌آمد، نمایشنامه «بانوی دریایی» است؛ اثری که می‌توان آن را سرآغاز درام روان‌شناختی مدرن محسوب کرد که سال‌ها پیش از یافته‌های فروید و تأثیر گسترده‌اش بر هنر و ادبیات از نوعی روانکاوی دقیق در این اثر بهره می‌گیرد که یادآور کشفیات و یافته‌های فروید و دیگر روان‌شناسان آغاز قرن بیستم است.

منطق بانوی دریایی بیش از هر چیز بر اوج و فرودهای روان انسانی بنا نهاده شده و این منطق چنان محکم اثر را به هم تنیده و روابط موجود در آن را به هم گره زده است که با وجود ظاهر غیرواقعی و جادویی نمایشنامه آن را به راحتی نزد مخاطب باورپذیر می‌سازد.
شاید بحث از آثار ایبسن و بالاخص نمایشنامه بانوی دریایی در نوشته‌ای که قرار است نقدی بر نمایش «کشتی شیطان» آتیلا‌پسیانی باشد ابتدا کمی عجیب به‌نظر برسد اما عجیب‌تر آن است که پسیانی تمامی تم‌ها، اندیشه‌ها و شخصیت‌های اثرش را به شکل مستقیم از نمایشنامه ایبسن اخذ کرده است بدون آنکه حتی نامی از ایبسن و نمایشنامه‌اش ببرد یا حداقل جهت آگاهی بیشتر مخاطبانش آن را در پوستر و یا بروشور نمایش درج کند.ادامه مطلب...