الا یا ایها الساقی ادرکاسا وناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها
همراه و دوست عزیز سلام
بعد از مدت ها پیگیری و مواجه با مشکلات عدیده در روند کار کانون تئاتر دانشگاه الزهرا امروز افتخار این رو دارم که به عنوان نایب دبیر کانون تئاتر دانشگاه الزهرا نویدبخش اخبار خوبی برای همه علاقمندان به تئاتر در دانشگاه باشم اما قبلش اجازه می خوام برگردم به چند سال قبل تا شاید این طوری بیشتر شیرینی این خبر رو حس کنید:
درست مهرماه سال 84 بود که همزمان با ورودم به دانشگاه با کانون تئاتر دانشگاه آشنا شدم و به خاطر علاقه زیادی که به تئاتر داشتم از همون سال اول ورودم به دانشگاه به عضویت شورای مرکزی کانون تئاتر دانشگاه دراومدم و در کنار دوستان عزیزیم خانم ها فاطمه طالبی پور، راضیه فلاحی، بنفشه رحمانی و دوست خوبم سارا الهیان و چند نفر دیگه از دوستان کار خودم رو در کانون آغار کردم، فکر نمی کنم هیچ وقت یادم بره که در روز معارفه کانون چقدر راضیه عزیز از کم لطفی های برخی از مسئولین شاکی بود یا چقدر بنفشه عزیزم از عدم فعالیت بچه ها می نالید من حتی توصیه های فاطمه طالبی پور عزیزم (دبیر اسبق کانون) رو هنوز یادم نرفته که چقدر تأکید می کرد به اینکه با هم باشیم و همدیگه رو تنها نذاریم! یاد همشون بخیر...
هیچ وقت یادم نمیره که چقدر بچه های کانون قبلی شاکی بودن از اینکه دانشگاه پلاتوی تمرین شون رو تخریب کرده بود!
بگذریم که قضیه چی بود اما هر چی که بود باعث شد بچه ها کمر همت ببندند و خودشون به فکر ساختن یک پلاتوی جدید بیفتند، چه روزهایی بود اونجا که با پایه شکسته یه صندلی میخ به دیوار می کوبیدیم اونجا که آکوستیک های بازمانده از پلاتوی قبلی رو جدا می کردیم یا تکه هاشون رو کنار هم می ذاشتیم که بتونیم با اون جیب خالیمون یک پلاتو واسه خودمون درست کنیم یاد بچه های با حال کانون موسیقی هم بخیر یاد دست و صورت های رنگیمون هم بخیر...
منتی نیست چون اگه کاری کردیم همه رو از رو عشق کردیم اما خدایی خیلی سخته یه روز بری و ببینی که اون همه زحمت و اون همه خاطره شیرین همه با خاک یکسان شده و جای پلاتوی نانزنینت رو پارتیشن های انجمن علمی گرفته حیف که نمی شه سفره دلم رو اینجا باز کنم که اگه این کار رو بکنم باید ساعت ها بنویسم اما همین قدر بدونید که بعد از اون ماجرا ما چقدر جنگیدیم تا اون حق ضایع شدمون رو پس بگیریم اما چه می شود کرد وقتی ما فقط یه دانشجو هستیم و به قول خودمون کاری جز سیریش شدن از دستمون بر نمیاد چقدر به ما قول ساختن یه فضای اختصاصی دادن و اختصاصی که هیچی غیر اختصاصیش رو هم بهمون ندادن! چقدر قول آمفی تئاتر شماره 2 به ما دادن و حتی یکبار هم محض دل خوشیمون نذاشتن اونجا چها تا داد بزنیم و صدامون رو صاف کنیم خلاصه جقدر و چقدر و چقدر....!
بگذریم این ها رو گفتم که بگم بلاخره بعد از ماه ها پیگیری اعضای کانون تئاتر و موسیقی دانشگاه زحمات یکسال و نیمه بچه ها نتیجه داد و پلاتوی تمرینی که مدت ها بود حرفش رو می زدیم و ازش خبری نبود آماده شد هر چند که توی این قضیه هم کم اذیت نشدیم اما باز هم دم مسئول های فوق برنامه گرم که لااقل نذاشتند ما پیش شما دوستان عزیز شرمنده باشیم از اینکه پلاتو نداریم!
اما خبر خوب بعدی اینکه وبلاگی که الآن می بینید قراره که به عنوان وبلاگ کانون تئاتر الزهرا فعالیت خودش رو شروع کنه تا از این طریق هم ما بتونیم حرف هامون رو به شما بزنیم هم شما بتونید با مطالب یا نظراتتون هرچه بیشتر ما رو یاری بدید.
این وبلاگ طراحی شده تا از این طریق آگاهی هامون رو افزایش بدیم پس اگر دنبال این هستید هر آنچه را که فکر می کنید می تونه به افزایش سطح دانش خودتون و ما کمک کنه توی وبلاگ قرار بدید.
کار سختی هم نیست کافی هستش که برای من میل بزنید تا نام کاربری و کلمه عبورتون رو در اختیارتون قرار بدم تا از این طریق یکی از نویسندگان وبلاگ خودتون، یعنی وبلاگ کانون تئاتر باشید.
بی صبرانه منتظر میل های گرم و امید بخشتون هستیم، فراموش نکنید که مقدمه موفقیت های بزرگ همین گام های به ظاهر کوچیکه!
پس تنهامون نذارید!
ضمنا ما رو هم بشناسید: مرسا، ندا، دیبا، الهه
این هم آدرس ایمیل من: giutarmd2000@yahoo.com
نویسنده: مرسا سید موسوی(سه شنبه 87/3/7 ساعت 2:19 صبح)
